Regelmatig wordt er gevraagd, wat was de meest bijzondere wens op een uitvaart? Of een bijzondere uitvaart? Daar hoef ik niet over na te denken. Iedere wens, iedere uitvaart is bijzonder.
Elk mens is bijzonder. In mijn ogen is er geen ranglijst. Uniek maakt het omdat het persoonlijk is. En geen enkel mens is het zelfde dus uniek. Zo zijn er talloze mogelijkheden tegenwoordig.
Een kist? Niet persé hoor!
Dat herinnert mij aan de oude man. Hij had tegen zijn zoon gezegd; echt niet, zoals je moeder, in een kist hoor. Ik moet er niet aan denken. Opgesloten, nee, dat wil ik echt niet. De zoon had hem gerust gesteld; nee pa, gaan we niet doen.
Toen de oude man kwam te overlijden zei de zoon tegen mij: ”Andrea, ik heb mijn vader beloofd dat hij niet in een kist hoefde. Dit zit mij niet lekker aangezien we geen keus hebben.” “Geen keus!?” antwoordde ik de zoon. “Natuurlijk is er een keus. De wet schrijft voor dat je bedekt moet zijn. De crematoria en begraafplaatsen vragen wel om een harde stevige ondergrond. Dus, ja hoor, er is best een mogelijkheid. We kunnen je vader in een wade en opbaarplank leggen. Waar anders de kist gesloten wordt, wordt de wade dicht gevouwen.”
De zoon was gerust en we konden verder om de uitvaart te regelen.
Langs de stamkroeg of het strand
Zulke vragen over bijzondere wensen maken mijn herinneringen wakker. Zoals de vrouw die graag wandelde. Geen auto voor mevrouw, maar de loopkoets. Haar kist ging op de koets en familie bewoog de koets vooruit.
Of de jongedame die gek was op paarden. Haar moeder heeft zelf op de koets mogen mennen. Ze zei mij: “Ik bracht haar ter wereld en nu breng ik haar zelf naar haar laatste rustplaats.”
En och ja, het kleine jochie die mee mocht en graag voor de auto uit liep waar zijn stoere opa in lag. Misschien was het ritje langs de stamkroeg wel de ultieme wens van de eenzame man.
Of juist dat ritje naar de het strand voor de vader die altijd op het strand was om te jutten. Hapjes en een drankje, wilde moeder, zeker geen koffie en cake. Of een gehele maaltijd.
Wensen te over voor begrafenissen en crematies
De dame in haar trouwjurk die loopt ook nog even door mijn gedachten. Dat was haar wens: in haar mooiste jurk, haar trouwjurk. Prachtig om te zien hoe fijn haar kinderen dit vonden. Ze hadden de wens van moeder in vervulling laten gaan. De erehaag van motoren. Het in stilte weg brengen. De condoleance in de kroeg of toch de uitvaartdienst in het park houden.
De keer dat het zo regende, en het vervoer per auto niet wenselijk was maar wel per boot. Deze mensen woonden aan het water en de heer des huizes wilde op zijn eigen boot naar het crematorium worden gebracht. Met bakken kwam het uit de lucht. “Vreselijk!” zuchtte mevrouw. Maar op moment dat we toch echt moesten vertrekken werd het droog. De heer des huizes werd op de boot gezet en we vertrokken. Onderweg brak de zon gelukkig door.
Mogelijkheden ten over zolang de wet het maar toestaat. Niets is gek en alles is zeker bijzonder. Want iedereen is bijzonder.