Zo tegen de herfst aan zijn de ochtenden al best koud. Ik rijd de Haven in Leiden op en zie Begraafplaats Zijlpoort opdoemen vanuit de mist. Voor de uitvaart die ik vanmiddag op deze begraafplaats heb, breng ik alvast de benodigdheden zoals de registers, bidprentjes en natuurlijk een hele mooie foto van mevrouw. De muziek is gisteren al getest.
De beheerder is er nog niet, het is ook nog vroeg. Ik besluit een rondje over de begraafplaats te maken. Herinneringen komen omhoog. Och ja, het zijn er veel. Ik verdwaal in mijn gedachten en vele families en hun dierbaren passeren.
“Hé Andrea!”, hoor ik en zie mevrouw en meneer staan bij het graf van dochter. “Wat ben jij vroeg op pad?”, zegt mevrouw. “Jullie ook.”, antwoord ik. “Ja jongen, wij gaan zo een paar weken naar Spanje en dan wil ik toch even bij mijn meisje langs.”, zegt meneer. Ik begrijp dat volkomen. En samen met meneer en mevrouw gaan we terug naar de dag toen hun meisje overleed. Het was een zonnige dag, maar voor de familie een zwaar bewolkte dag. De dochter was getroffen door een vreselijke ziekte en zou deze strijd niet winnen. Ze is vroeg in de ochtend overleden. “Ik laat het onweren vanavond pap, dan weten jullie dat ik bij de rest ben.”
Haar rust gevonden
Ze ging zoals zij wilde, met de mensen om haar heen waar ze veel van hield. Haar moeder zei: “Het doet vreselijk veel pijn, maar liever wij pijn dan zij, die ondraaglijke pijnen moet dragen.”
Het team wat haar samen met mevrouw en de ander dochter had verzorgd, bedankte de familie voor het vertrouwen en wenste hen veel sterkte. Fijne ploeg om mee te werken. Ze was prachtig, een mooie jonge vrouw die haar rust had gevonden.
De familie was gerust en wilde wel gelijk haar uitvaart regelen. Ze had toch van een paar dingen aangegeven hoe ze het wilde. De rest mocht het gezin beslissen.
De wensen van de dochter waren goed in te vullen. Met de nodige informatie en andere wensen ben ik richting mijn kantoor gegaan en heb ik de dingen geregeld die geregeld moesten worden. Ik zou die avond de drukproef van de kaart brengen.
Gedragen worden door vrouwen
Het was behoorlijk warm en het gezin zat lekker in de tuin. De kaart werd goed bevonden en de mooie foto van de dochter prijkte op de voorkant.
Er werd besloten dat zeker de vrienden van de dochter een paar uur alleen met haar kregen. Dat hadden ze verdiend, zo veel hebben ze ons gesteund.
Bellen blazen als we haar naar het graf zouden brengen vanuit de kapel. En een nummer van Volbeat, de rest mocht het gezin invullen. “Ze wil gedragen worden door dames, dat kan zeker niet? “, vroeg meneer. Ja, natuurlijk kan dat. Ik vertelde over de dames van Ferentes. “Oh, wat fijn.”, zei meneer.
We spraken af dat ik morgen terug zou komen. Ik liep samen met meneer en mevrouw naar mijn auto. De lucht betrok. Voor ik de wijk uit was begon het hard te onweren. En hardop zei ik: “Ze is er.”.
Ik laat het onweren, pap
“Dat was toch wel heel fijn.”, zei meneer. “Ze hield woord, Andrea.”
“Ondanks het een loodzware dag was, was het een mooie dag.”, zei mevrouw. Ik kon niet anders dan dit beamen. Ook beloofde ik, als ik hier in hun vakantieperiode was, even bij hun meisje langs te gaan.
“Fijne vakantie, geniet ervan.” En we namen voor nu afscheid. Ik liep naar de kapel en in de verte begon het te rommelen.
